Μνήμες

οχι δεν ;έχω μνήμες από τη κυλια της μάνας μου, όπως είχε πει ένας πολυαγαπημένος μου τραγουδιστής. αλλά αν γυρίσω
τέρμα πίσω το μυαλό μου, θα φτάσει στην ηλικία που ήμουν δυο ετών.
Θυμάμαι σαν σε όνειρο, ότι ήμουν σε ένα μπαλκόνι, ήταν πολύ ψηλά ,και είχα την αίσθηση, ότι δεν ήταν στερεωμένο πουθενά. καθόμουν κοντά στα κάγκελα, και κάτω υπήρχε ένα τρομακτικό κενό.
ήμουν μαζί με τα ξαδέλφια μου, το Γιώργο και το Σάκη, λίγο πριν φύγουν για το μακρινό Καναδά. τρώγαμε μακαρόνια
και τα έβλεπα σε αργή κίνηση που έπεφταν από τα πιάτα μας, και γλιστρούσαν στο πάτωμα σαν μικρά φιδάκια.

οι επόμενες μνήμες που έχω, είναι από το Ανόβερο της Γερμανίας. εκεί γεννήθηκα. το 1972,στης 15 Αυγούστου, και ημέρα τρίτη, βράδυ, εννέα η ώρα και εικοσιτέσσερα λεπτά, σύμφωνα με το ρολόι του πατέρα μου.
ο πατέρας μου και η μάνα μου ήταν μετανάστες εκεί. δούλευαν σκληρά στις φάμπρικες , και είχαν αντίθετες βάρδιες, γιατί ένας από τους δυο θα έπρεπε να είναι μαζί μου, ήταν όμως πολύ κουρασμένοι, με τεντωμένα νεύρα, και καθόλου υπομονή.
έτσι τις περισσότερες ώρες, τις περνούσα στο δωμάτιο μου, παριστάνοντας τον Βένετου, τον Ηρακλή, τον Αχιλλέα ,
και διάφορους βασιλιάδες, φορώντας κάτι βελουδένια υφάσματα της μάνας μου για πέπλα, να δίνω φοβερές μάχες, με το σπαθί μου.
κάποιες φορές, με συντρόφευε, o βαφτιστικός του πατέρα μου ο Γιώργος.
ο Γιώργος ήταν ο πρώτος αδελφικός μου φίλος. για τον πατέρα μου, ήταν παιδί πρότυπο, θαρραλέος, καλός στην αριθμητική, και έτρωγε όλο το φαγητό του. αντίθετα με μένα, που ήμουν φοβητσιάρης , οι αριθμοί και οι πράξης, με άφηναν αδιάφοροι για να φάω ο πατέρας μου, έπρεπε να μου πει όλη την ελληνική μυθολογία...
και ο Ηρακλής... και o Θησέας... και μια πιρουνιά ακόμα, και ο Αχιλλέας... και Άλλη μια πιρουνιά, και εντωμεταξύ
,δεν έχω φράγκο για ταξί, μου έλεγε χαμογελώντας.

Καλώς σας βρήκα!

Εδώ θα είμαι και θα τα λέμε!